Prolog

Hopefully you'll be fine without me by your side,
Hopefully I will too.*

P r o l o g

Sobota,  1 września 2012r.

Zawartość jednej z toreb ciążyła mi na ramieniu już od paru dobrych minut. Opierając się na jednej z walizek rozglądałem się dookoła. Nieduży jednorodzinny dom, wokół kilka porozrzucanych zabawek i huśtawka w centralnym punkcie ogrodu.  Niechlujnie skoszony zielony trawnik, gdzieniegdzie chwasty wystające lekko nad wysokość bratków kwitnących obok - jak nieproszeni goście niszczyli wizerunek roślin rosnących w niedużych odstępach. Czy właśnie tym byłem? – Tak chyba, tak. Czułem, że nie powinno mnie tu być. Nie powinienem zakłócać spokoju ludzi, którzy w sumie mnie nie znali. Nie wiedzieli nic. Nie mogli wiedzieć. Nie odzywałem się od czasu wypadku, jeżeli już, odpowiadałem półsłówkami. Nie sądzę żeby potrzebowali więcej, zwykłe „ Jest okej, naprawdę nic mi nie jest ” wystarczało. Nie pytali, nikt nie pytał, dziękowałem za to w duchu. Nie czułem się samotny, było dobrze tak jak było, nie potrzebowałem nikogo. Jedyna rzecz potrzebna mi do szczęścia, a raczej zwykłego egzystowania była ze mną – gitara, która pozostała mi po rodzicach. Dobrze pamiętam kiedy w gorące, letnie popołudnie pojechaliśmy rodziną do sklepu muzycznego. Nie rzucała się w oczy, była zwykła, tania, ale w swój specyficzny wyjątkowy sposób piękna. Wiedziałem, że to TA, że z nią będę przeżywać smutki jak i euforię szczęścia. Nie myliłem się. Była ze mną - zawsze. Kiedy wracałem do domu zdenerwowany jakimś wydarzeniem w szkole, kiedy kłóciłem się z rodzicami czy przyjaciółmi, kiedy pierwszy raz pojechałem na obóz muzyczny, kiedy przeżywałem trudne chwile z dziewczyną, kiedy zorientowałem się, że coś jest ze mną nie tak. I była teraz – tuż po wypadku. To nic, że w chwili obecnej, po 6 latach użytkowania nie wyglądała tak jak zaraz po zakupie - liczne zadrapania i stłuczenia, wiele wyrytych słów, które odzwierciedlały moje uczucia w danym czasie. Była moim osobistym rajem, ratunkiem, którego potrzebowałem, właśnie teraz.

Drgnąłem lekko na dźwięk poszczekiwania. Rzuciłem ostatnie spojrzenie na otaczającą mnie przyrodę. Oby nie było tak źle – pomyślałem. Z ociąganiem ruszyłem w stronę frontowych drzwi taszcząc za sobą 2 walizki, torbę i futerał z gitarą. Postawiłem je na betonowych schodkach, wyciągnąłem niepewnie dłoń w stronę dzwonka –  Kurwa, Niall idioto, nie zachowuj się jak baba – kląłem na siebie w myślach. Odetchnąłem głęboko i już zdecydowanie nacisnąłem czarny guzik. Jedna, dwie, trzy, osiem, jedenaście sekund. Odskoczyłem lekko na widok uchylanych drzwi, chwilę potem stałem lekko zdezorientowany i zdecydowanie duszony przez ciocię Trishę**.

-Niall, kochanie, tak dawno Cię nie widziałam, jak się czujesz? – spojrzała na mnie z troską widoczną w oczach zaraz po tym jak puściła moje lekko wychudzone ciało.

- Umm, jest okej – odpowiedziałem ze słabym uśmiechem. Rzuciła mi spojrzenie mówiące „znam Cię nie od dziś, naprawdę nie musisz mnie okłamywać”, westchnęła cicho widząc, że nie chcę drążyć tematu i zaprosiła mnie gestem ręki do środka. Stawiając niepewne kroki wszedłem do przedpokoju. Jasne pastelowe kolory od razu rzuciły mi się w oczy. Przyjemnie, aż nazbyt – pomyślałem. Postawiłem walizki w korytarzu tak jak mi kazała i podążyłem za nią do jadalni.

- Na pewno zgłodniałeś w czasie podróży? Zresztą po co ja pytam, to oczywiste, przygotowałam dla Ciebie posiłek – uśmiechnęła się – usiądź, odpocznij, a ja za chwileczkę wrócę.

Z ociąganiem klapnąłem na najbliższe krzesło, jednocześnie rozglądając się po pomieszczeniu, mahoniowy stół z siedzeniami do kompletu, pełno kwiatów i radosnych kolorów, komoda z różnorakimi drobiazgami i fotografiami. Zaintrygowany podszedłem do owego mebla. Po kolei obrzucałem zdjęcia spojrzeniem. Kilkoro dzieci i rodzice, nie znałem ich, nigdy się nie poznaliśmy. To zawsze ciocia Patricia odwiedzała moją rodzicielkę, nigdy na odwrót. Nie znałem przyczyny, nie interesowało mnie to zbytnio, aż do teraz. Kolejne zdjęcia przedstawiające wesołą gromadkę, w zoo, na wakacjach czy po prostu ogrodzie. Na każdym kolejnym coraz starsi, dojrzalsi. Rzuciłem ostatnie spojrzenie z zamiarem odejścia. Drgnąłem niespokojnie na widok ostatniej fotografii. Powoli jakby z namaszczeniem wziąłem do rąk ramkę, która przykuła moją uwagę. Otworzyłem szerzej oczy na widok kobiety, a raczej dziewczyny o jasnych puklach włosów lekko okalających jej ramiona. Mama. Stała obejmując szczupłą brunetkę i szczerząc się do obiektywu, była szczęśliwa. Moje oczy zrobiły się niepostrzeżenie wilgotne. Nie zwracając uwagi na świat zewnętrzny, przyglądałem się intensywnie zdjęciu. Chciałbym żeby tu była, przytuliła mnie i szepnęła „Nie martw się robaczku, będzie dobrze” tak jak to miała w zwyczaju kiedy byłem przygnębiony.

Na dźwięk odchrząknięcia, odwróciłem się gwałtownie szybko przecierając rękawem wilgotne policzki. Dwa metry przede mną stał chłopak, zapewne syn ciotki, dosyć przystojny o ciemnych oczach i włosach, ubrany w czarne zwężane spodnie i koszulkę 3/4 . Niepewnie odłożyłem ramkę i wyciągnąłem rękę.

- Cześć, jestem Niall – uśmiechnąłem się na przymus. Obrzucił mnie ostrym spojrzeniem ignorując dłoń skierowaną w jego kierunku.

- Nie powinieneś dotykać nie swoich pamiątek rodzinnych – warknął. Zatkało mnie, nie spodziewałem się takiej reakcji, nie znał mnie więc czemu był taki w stosunku do mnie? Nie wiedziałem, nie chciałem wiedzieć.

- Przepraszam, po prostu..

- Nie interesuję mnie to co masz do powiedzenia jasne? Nie Twoje, nie dotykaj – powiedział na odchodne.  Otworzyłem szeroko oczy ze zdziwienie, obrzucając ostatnim spojrzeniem ramkę ze zdjęciem. Usłyszałem głośne trzaśnięcie drzwiami, wyszedł. Usiadłem przygnębiony do stołu, przez następnych kilkadziesiąt minut myśląc i konsumując a raczej rozgrzebując jedzenie w talerzu. Odpowiadałem półsłówkami jak to miałem w zwyczaju na pytania zadawane przez ciocię, jej męża czy córki.

- Nie smakuje Ci? – zapytała zawiedziona.

- Nie, to nie tak, po prostu jestem zmęczony podróżą – uśmiechnąłem się lekko, specjalnie przecierając jedno oko. Świetny ruch, nie domyśli się, że to przez jej niekoniecznie przyjaznego syna jestem w takim stanie – pochwaliłem sam siebie w myślach.

- No cóż w takim razie Waliyaha odprowadzi Cię do Twojego obecnego pokoju. Podziękowałem za posiłek, po czym udałem się za dziewczyną do sypialni. Niebieskie ściany,  biurko z sosnowego drzewa i wielkie śnieżnobiałe łóżko zasłane błękitną narzutą.

- Podoba Ci się? - zapytała nieśmiało szatynka. Uśmiechnąłem się na widok lekko zaczerwienionych policzków dziewczyny. Była ładna, długie włosy, szczupła sylwetka, z dużymi brązowymi oczyma, ideał niejednego chłopaka - pomyślałem

- Tak, jest bardzo ładny - odpowiedziałem.

- Pokój Zayna jest naprzeciwko, mój znajduje się na końcu korytarza, jakbyś miał jakieś pytania lub po prostu chciał pogadać wiesz gdzie mnie szukać - powiedziała na jednym wydechu uśmiechając się promiennie. Zaśmiałem się w duchu, energiczna dziewczyna. 

- Mhm okej, dziękuję bardzo - pomachałem jej ręką jednocześnie życząc dobrej nocy. Zamknąłem szybko drzwi, nie bacząc na nierozpakowane walizki, błyskawicznie rzuciłem się do granatowej torby podróżnej. Wyjąłem nieduży, puchaty biały ręcznik. Rozwinąłem go, delikatnie wyjmując ramkę ze zdjęciem. Uśmiechnąłem się smutno na widok rodziców duszących mnie w niedźwiedzim uścisku. Przytulając fotografię do klatki piersiowej położyłem się ostrożnie na łóżku przykrywając ciepłą, mięciutką kołdrą. Zasypiałem z myślą "Co by było gdybym nie zostawił tego pieprzonego telefonu u wujka Dave'a". Żyliby - jak zwykle odpowiadał cichy głosik w mojej głowie. Wtulając wilgotną twarz w poduszkę, jak co dzień próbowałem zdusić szloch. Minęły dwa miesiące. Nie radziłem sobie, dlatego tu jestem.

Żeby zapomnieć...

*~~*~~~*~~~*~~~*~~~*~~~*~~~*~~~*~~~*~~~*~~~*~~*

* Fragment piosenki Alex'a Goota - Breathless
W tłumaczeniu na polski :
"Mam nadzieje, że będzie ci dobrze beze mnie, po twojemu
Mam nadzieję, że mi też " 

** Szczerze powiedziawszy nie jestem pewna jak to się odmienia, nie wiem czy robię to dobrze, tak jak i imiona sióstr Malika. Istna katorga.

Prolog krótki, takie jakby wprowadzenie do pozostałych części. To moje pierwsze opowiadanie, proszę o wyrozumiałość. Nie bójcie się jednak krytykować, wbrew pozorom to pomaga w wypracowaniu idealnego stylu pisania.

Za wszelakie błędy przepraszam i proszę o pozostawienie opinii :)

Arbbuz