Rozdział II

You can breathe while I will suffocate myself
What is it about you?*

R o z d z i a ł  II

Piątek, 7 września 2012r.

Potarłem obolałe miejsce, delikatnie przesuwając koniuszkiem palca po zaczerwienionych nacięciach nadgarstka. Uśmiechnąłem się smutno uświadamiając sobie kto stał się przyczyną mojego samookaleczenia. To śmieszne, że teraz moim największym zmartwieniem nie była śmierć rodziców, a Malik. Niby jedno wiązało się z drugim, bo przygryzał a raczej obrażał mnie z powodu ich odejścia i w sumie nie tylko. Nie pasowało mu wszystko co było związane ze mną – blond włosy, aparaty na zębach, niebieskie oczy. Doszło do tego, że gdy przez przypadek dowiedział się, że dopingujemy tej samej drużynie nagle stał się kibicem kompletnie innego składu. Żałosne.

  Nastawiał wszystkich przeciwko mnie. Większość ulegała, no bo jak to tak nie poprzeć zdania jednego z najpopularniejszych chłopaków w szkole? A ta mniejsza część? Głównie Liam, był dla mnie wsparciem, nie pytał o co chodziło Zayn’owi  tamtego dnia. Był dobrym kolegą, rozumiał, że nie jestem gotowy. Nie wiem co sobie myślał, może że byłem gangsterem i mordowałem przechodnich albo prostytutki?  Bo tak naprawdę do nikogo nie doszło, że chodzi o moich rodziców. Zabawne, może Malik nie chciał żeby ktokolwiek współczuł mi bycia sierotą. Wbrew pozorom nie było tak źle.

Przywykłem.

Wciąż za nimi tęskniłem, ale wiedziałem że są ze mną i patrzą na mnie z uśmiechem jednocześnie mówiąc „ Dasz radę synek ”. Nadal wspominałem, ale teraz były to tylko te pozytywne momenty, które wyjątkowo zapadły mi w pamięci. Na przykład wtedy kiedy pierwszy raz przeszliśmy się do nowo otwartej budki z lodami niedaleko szkoły podstawowej, do której wtedy uczęszczałem. To nie tak, że nigdy nie jadłem tych zamrożonych smakołyków. Wtedy po raz pierwszy spróbowałem pistacji, która stała się potem naszą małą tradycją. W każdy kolejny niedzielny wieczór, niezależnie od pory roku zasiadaliśmy na kanapie, oglądając głupie teleturnieje i konsumując właśnie te lody. Stały się naszymi ulubionymi. Od wypadku mimo wielkiej chęci nie spróbowałem ich ani razu. Nie powinien, w końcu one były naszą tradycją, a nas już nie ma.

Zostałem tylko ja.

Tak cholernie samotny.

*~~*~*~~*

Znudzony kreśliłem szlaczki w zeszycie od matematyki, jednocześnie starając się skupić choć połowę swojej uwagi na tablicy wiszącej naprzeciwko. Westchnąłem cicho wiedząc, że i tak nic z tego nie będzie. Kątem oka zauważyłem Malika, który był dzisiaj wyjątkowo małomówny, jakby przybity? Potrząsnąłem głową zdecydowanie wyrzucając tę myśl z mojej głowy. Zayn to kutas. On nie ma uczuć. A nawet jeżeli takowe posiada, skrzętnie ukrywa je, nigdy nie pokazując jak naprawdę się czuje.

Dopiero kiedy ujrzałem najpierw pytające a potem odrzucające spojrzenie skierowane w moją stronę zrozumiałem, że wgapiałem się w Niego natarczywie przez kilkadziesiąt sekund. Cholera. Czułem się jak zbrodniarz przyłapany na gorącym uczynku. Do końca lekcji czułem jego pogardliwy wzrok objeżdżający mnie od czubka głowy aż po koniuszki palców u stóp. Masakra. Wzdrygnąłem się kiedy poczułem dotyk zimnej dłoni na moim rozpalonym karku.

-Nialler? – zapytał niepewnie Li. On niezdecydowany? Co się dzisiaj dzieje z nimi wszystkimi.

 - Hmmm? Co jest? – zapytałem od niechcenia.

-Tak sobie myślę… - zaczął blondyn na szybko przejeżdżając dłonią po swoich niedługich włosach jak to zwykle miał w zwyczaju gdy się denerwował. Zmarszczyłem brwi oczekując kontynuacji. Poklepałem go przyjacielsko po ramieniu dając mu tym do zrozumienia, że naprawdę nie ma się czego wstydzić. Odetchnął głęboko, jakby z ociąganiem spojrzał mi w oczy i opuścił ramiona.

- Wiem, że znamy się dopiero tydzień, ale nigdzie nie wychodzimy – powiedział jakby z wyrzutem – pomyślałem.. że może przeszlibyśmy się dzisiaj, no nie wiem? Chociażby na piwo? Albo po prostu połazić – dokończył nie patrząc mi w oczy. Zachichotałem cicho co zwróciło uwagę paru osób siedzących niedaleko mnie.

- I to było to strasznie trudne pytanie, które wyciskałeś z siebie parę minut? – zapytałem, teraz  dusząc się ze śmiechu. Liam, jeżeli to możliwe spurpurowiał na twarzy jeszcze bardziej. Trącił mnie lekko w ramię, a ponieważ nie mogłem się uspokoić, dostałem książką po głowie.

- Auu, Li! Daj spokój, to tylko takie żarty, wiesz że z przyjemnością gdzieś z Tobą wyjdę  – stwierdziłem poważnie, uspokajając się na dobre. Blondyn kiwnął głową z lekkim uśmiechem na znak zgody po czym zwrócił maksimum swojej uwagi na nauczyciela prowadzącego lekcje. Ucieszyłem się w duchu dostrzegając chociaż jeden pozytywny aspekt przeprowadzki.

 

Zdobyłem naprawdę dobrego kolegę.

A może i przyjaciela.

 *~~*~*~~*

Zaśmiałem się głośno, wyśpiewując razem z Liamem kolejne wersy piosenek. Była ciemno, noc. Wracaliśmy z baru, szczęśliwi, niepamiętający o żadnych problemach, po prostu beztroscy. Popchnąłem go lekko, napierając całym sobą na Niego doprowadzając tym czynem do naszego upadku.  Leżałem na rozpłaszczonym blondynie chichocząc pod nosem jak zakochana nastolatka.

 - Nialler, kurwa, złaź ze mnie ! – wykrzyknął Li, starając się nadać swojej twarzy poważny wygląd, zdecydowanie nie wychodziło – no weź, nie jesteś taki lekki – wybełkotał z wyrzutem. Podpierając się na jego klatce piersiowej co skwitował znaczącym jęknięciem, starałem się podnieść do góry.  Upadłem z głośnym plaskiem, zdecydowanie dobijając tym blondyna leżącego pode mną. Zbliżyłem swoje usta do jego twarzy zmysłowo oblizując wargi na co Li zaśmiał się, dusząc się z powodu mojego ciężaru.

 - Niall – jęknął tuż w moje usta – nie prowokuj mnie – wyszeptał szeptem. Patrzyłem prosto w jego brązowe oczy. Nachyliłem się nieznacznie lekko muskając jego wargi swoimi. Smakowały latem i malinami. Były miękkie, idealne do całowania. Ale nie dla mnie. Przeniosłem obie dłonie na jego twarz, przeszyłem go głębokim i przenikliwym spojrzeniem, po czym mocno ścisnąłem jego policzki wydając z siebie głupie odgłosy.

 - Puci, puci słoneczko – roześmiałem się głośno, ciągle ściskając skórę o czerwonym odcieniu. Z bólu? Zawstydzenia? Złości? Nie wiedziałem. Nie miałem czasu się nad tym zastanawiać.

- Nialler ! Zabiję Cię – wykrzyknął zły – tylko Cię dopadnę… 

Błyskawicznie wstałem, otrzepując karmelowe spodnie z resztek skoszonej trawy. Posyłając mu oczko, rzuciłem się biegiem w stronę domu. Biegłem ile sił w nogach, a raczej starałem się biec. Procenty w moim organizmie wywołane zbyt dużą ilością wypitego alkoholu spowodowały, że jedyne co potrafiłem robić to zataczać się i śmiać jak szaleniec, jednocześnie unikając  rąk Liama, który uporczywie starał się mnie złapać, używając przy tym zdecydowanie nieodpowiednich słów. Dobiegając do ogrodzenia szybko obejrzałem się w tył sprawdzając w jakiej odległości ode mnie znajduję się Li.  Zaśmiałem się cicho na widok zdyszanego blondyna wymachującego rękoma na wszystkie strony. Błyskawicznie otworzyłem furtkę, zamykając ją z trzaskiem. Przekręciłem kluczyk po czym szybko wyjąłem go i z uśmiechem czekałem na wyczerpanego chłopaka.

 - Jak tam Liam? Może chciałbyś wejść? – zapytałem z ironią – wpuściłbym Cię, ale no zobaczmy – z ociąganiem wyjąłem telefon z prawej kieszeni spodni, starając się odczytać godzinę widoczną na wyświetlaczu komórki. 3:23? 1:56? 5:11? Kurwa, nie widzę – Zresztą, co to za różnica, która godzina?  – zapytałem starając się zachować choć trochę dumy – Jest ciemno i już. Westchnąłem cicho po czym oparłem się lekko o ogrodzenie, które oddzielało mnie od blondyna. Poczułem mocne szarpnięcie mojej błękitnej koszulki. Ręka , która złapała mój t-shirt i przyciągnęła w swoją stronę, zdecydowanie przybiła mnie do ogrodzenia.

 - Kurwa, Li – wybełkotałem bezsilny – puść mnie napaleńcu. Zachichotałem, po czym wykorzystując chwilowe zdezorientowanie Liama, wyrwałem się z jego uścisku i „szybkim” pijackim krokiem skierowałem w stronę drzwi wejściowych.

- No to miłej drogi Liaś – wykrzyknąłem, posyłając mu na odchodne buziaka w powietrzu. Zatrzymałem się jeszcze na chwilę patrząc jak blondyn rusza w stronę swojego domu wyklinając mnie na tyle głośno abym usłyszał każdy epitet skierowany w moją stronę. Kiedy straciłem go z pola widzenia, podszedłem do drzwi starając się je otworzyć. Jedno, drugie, trzecie pociągnięcie. Zamknięte? – pomyślałem zdesperowany. Przeszukałem wszystkie kieszenie w poszukiwaniu zapasowych kluczy. Zajrzałem pod wycieraczkę, wszelkie ozdoby i doniczki. Nic. Pustka. Zmęczony przeciągnąłem się po czym obszedłem dom w poszukiwaniu hamaka, który zdążyłem zauważyć parę dni wcześniej. Potykając się o parę sadzonek i kwiatków, doszedłem w końcu do huśtawki obok której znajdowało się moje łóżko na dzisiejszą noc. Usiadłem niepewnie, po czym dochodząc do wniosku, że może nie będzie tak źle, położyłem się już pewniej, szybko przymykając zmęczone powieki. Wsłuchując się w dźwięki wydawane przez świerszcze i inne zwierzaki odpłynąłem.

*~~*~*~~*

Coś mnie obudziło. 

Poczułem dłoń zaciskającą się na moim biodrze i ciepły oddech w zagłębieniu mojej szyi. Niedługie włosy łaskotały delikatną skórę mojego policzka. Otworzyłem szeroko oczy, błyskawicznie zaciskając je z powrotem  przez słońce oświetlające całą moją twarz.  Lekko uchyliłem powieki starając się nie patrzeć na słońce. Odkaszlnąłem czując suchość piekącą moje gardło. Wytrzeszczyłem oczy zauważając  ciemne końcówki włosów i idealnie wykrojone usta, teraz lekko uchylone znajdujące się na wysokości mojego ramienia.  Jak on się tu znalazł?! – pomyślałem spanikowany – przecież mnie zabije jak dowie się, że spaliśmy na jednym hamaku. Starając się wyswobodzić z jego żelaznego uścisku, który tak cholernie mi się podobał, lekko odczepiłem jego dłoń od mojego biodra po którym delikatnie jeździł przyprawiając mnie o delikatne dreszcze. Rzuciłem ostatnie spojrzenie na jego anielską twarz, po czym zdecydowanie wstałem z hamaka, zapominając że to nie łóżko, na którym nie da się stracić równowagi. Runęliśmy oboje.  Jęknąłem, czując kamienie wbijające się w moje lewe ramię. Zerknąłem na Mulata, który zdezorientowany patrzył to na mnie, to na miejsce z którego spadliśmy. Chyba zaczął kojarzyć fakty i zrozumiał, że spaliśmy tak blisko siebie, bo rzucił mi mordercze spojrzenie.

 - Horan, lepiej żebyś miał dobre wytłumaczenie – wychrypiał wściekły. Przerażony popatrzyłem na swoją skaleczoną przez ostre kamienie rękę, w której dopiero teraz zacząłem odczuwać ból.  Bądź silny Nialler, nie zachowuj się jak jakaś panna – motywowałem się w myślach.

 - Może Ty mi to wytłumaczysz? Wpakowałeś się do mojego tymczasowego miejsca spania, przyklejając się jak jakiś rzep. Posiadasz jakieś skłonności homoseksualne? Bo wygadywałeś przez sen takie świństwa pod moim adresem, że ja nie mogę, nie podejrzewałem Cię o to – podkoloryzowałem lekko. Zobaczyłem złość bijącą od Niego  zdecydowanie zakłócającą wszechobecny spokój poranka. Podniosłem się szybko i nie zważając na krzyki wściekłego Malika i ból ramienia błyskawicznie skierowałem się w stronę drzwi wejściowych. Biegłem potykając się o własne nogi. Szybko zdejmując brudne buty w przedpokoju, wskoczyłem na schody prowadzące wprost do mojego pokoju. Zamykając je na klucz znajdujący się w zamku, zsunąłem się po nich, myśląc, że teraz wcale nie będzie między nami lepiej . Wręcz przeciwnie. Zapowiada się ciekawy weekend. Przekląłem cicho nadal wyczuwając dreszcze spowodowane delikatnym dotykiem Malika. Nie jest dobrze – pomyślałem rozhisteryzowany – ON nie może mi się podobać.  

Nie on, nie ktoś kto nigdy nie odwzajemni mojego uczucia.

*~~*~~~*~~~*~~~*~~~*~~~*~~~*~~~*~~~*~~~*~~~*~~*

*Fragment tekstu piosenki A.Goot'a - Breathless , co w wolnym tłumaczeniu znaczy :
„Możesz oddychać kiedy będę się dusić
Coś o tobie?”
Co do Li alkoholika, taaak w moim opowiadaniu  jest w 100% zdrowy, okej?
No i oczywiście dziękuję za wyświetlenia i komentarze, są dla mnie bardzo ważne  !
Za wszelkie błędy (zwłaszcza interpunkcyjne) przepraszam !
Jeżeli chcesz być informowany podaj w komentarzu swój numer gg/ maila/ bloga.
Oczywiście proszę o wyrażanie swoich opinii !
NO I WSZYSTKIEGO NAJLEPSZEGO Z OKAZJI DNIA KOBIET !!!

Buziaki,

Arbbuz