Rozdział V

R o z d z i a ł  V

Środa, 19 września 2012r.

Minął okrągły tydzień od tamtego zdarzenia. Rany, zadrapania i siniaki powoli znikały z naszych twarzy, ramion czy dłoni. Jednak wszystkie zewnętrzne uszkodzenia były niczym w porównaniu z tym co czułem w środku. Jakaś siła rozwalała mnie, niszcząc doszczętnie to co budowałem przez ostatnie tygodnie. Szczęście ulatywało ze mnie z każdym nadchodzącym dniem. Nie miałem sił. Nie czułem potrzeby mówienia, jedzenia, picia, chodzenia. Nic nie było ważne. Nic co nie nazywało się Zayn’em Malikiem.

Owszem, odbywaliśmy szlabany. Codziennie 2/3 godziny sprzątania i pucowania. Nie było to najprzyjemniejsze zajęcie, ale w pewien sposób miałem nadzieję, że ta wspólna „praca” pomoże nam w wyburzeniu muru, który powstał między nami już na początku znajomości.

Pomyłka.

Nawet nie chodziło o to, że się do mnie nie odzywał, chodziło o sam fakt, że nigdy nie patrzył, nie interesowało go co robię, że na Niego zerkam. NIC. Czułem się jak złamas, który wyrządził mu jakąś wielką krzywdę  pomimo tego, że było kompletnie na odwrót. Nie przeprosił, ja też nie wyciągnąłem ręki mimo ogromnej ochoty. Szczerze powiedziawszy czułem się lepiej kiedy mnie zauważał, kiedy nie byłem dla Niego jak powietrze. Bolało, nie powiem. Nie wiem czym sobie na to zasłużyłem. Może to karma? Nie to żebym w przeszłości kogoś nastraszał i olewał, ale to wydawało się takie realne wytłumaczenie na tą chwilę.

Westchnąłem ciężko jednocześnie przewracając się na drugi bok. Łóżko zatrzeszczało lekko pod naporem mojego ciała. Dryn Dryn. Budzik dzwonił już od kilkunastu minut, ale nie miałem nawet siły podnieść ręki żeby go wyłączyć. Byłem wyczerpany. Szkołą, szlabanem, po prostu życiem. Niechętnie podniosłem się na łokciach równocześnie przesuwając całe swoje ciało na kraniec łóżko. Zsunąłem się z posłania gładko lądując na podłodze. Wstałem wykorzystując chyba całą energię jaka pozostała mi z ostatnich tygodni. Przeciągnąłem się leniwie kierując się w stronę łazienki. Szurając nogami popchnąłem drzwi natrafiając na postawną osobę Malika. Ten nie zaszczycając mnie chociażby jednym spojrzeniem, zatrzasnął się w łazience uniemożliwiając mi dotarcie do szkoły na czas. Zrezygnowany opuściłem się po ścianie, obejmując kolana rękoma. Zapowiadał się kolejny ciężki dzień.

*~~*~*~~*

Zaraz po niemiłosiernie dłużącym się szlabanie pobiegłem w stronę domu Liama, z którym umówiłem się na niedługi spacerek. Na przywitanie zostałem wręcz zmiażdżony niedźwiedzim uściskiem blondyna, który tylko zachichotał na moje głośne jęknięcie. Złapał mnie lekko za ramię jednocześnie ciągnąc w stronę jeziora, na które zwykle chodziliśmy pogadać. Równo maszerując śmialiśmy się i wygłupialiśmy raz po raz popychając w kałuże wytworzone dziś rano poprzez poranną mżawkę. Mokra rosa „oblepiła” całe nasze buty i nogawki.

Przy Nim nie musiałem udawać, mogłem być sobą. Starym Niallem wygłupiającym się bez przerwy. Tym, który w wieku 13 lat złamał rękę wdrapując się na strome zbocze. Tym, który bawił się w berka po całym centrum handlowym. Tym, który dorastając chodził z kolegami podrywając coraz to nowe dziewczyny. Będąc z Li czułem, że żyję. Że jeszcze nie wszystko jest stracone. Że jest ktoś komu na Mnie zależy. Uwielbiałem go. Był moim przyjacielem, kimś komu mogłem w stu procentach zaufać. Wiedział o wszystkim, niecałe dwa tygodnie po naszym zapoznaniu otworzyłem się przed nim kompletnie. Nie oceniał mnie, nie mówił co zrobiłem źle. Zamiast tego po prostu przytulił mnie i powiedział, że to już przeszłość, której nie zmienię, ale mogę o niej zapomnieć. 

Był najlepszy. 

Niezastąpiony.

Dochodząc do dosyć dużego zbiornika zauważyłem kolejne ciężkie, ciemne chmury zmierzające tuż w naszą stronę. Spojrzałem pytająco na Li, który jedynie wzruszył ramionami usadawiając się nie niewielkim drewnianym pomoście. Usiadłem zaraz obok Niego, szybko opuszczając nogi i jeżdżąc czarnym butem po przezroczystej tafli jeziora.

Zamyśliłem się. Nagle poczułem mocne szarpnięcie prawego ramienia. Straciłem równowagę, rzuciłem zdezorientowane spojrzenie blondynowi, który do ostatniej chwili  próbował mnie łapać. Z ogronym pluskiem wpadłem mocno „wbijając się” pod wodę.  Mimo kalendarzowego lata temperatura jeziora była wyjątkowo lodowata. Może to ze względu na późny wieczór i zbliżającą się burzę? Wynurzyłem się mocno zaciągając powietrzem. Krztusząc się lekko spojrzałem na Li morderczym wzorkiem. Ten jedynie śmiał się w najlepsze, co wywołało we mnie totalnie uczucie mordu wobec niego. Wyciągnąłem rękę w stronę rozchichotanego Payne’a słysząc ledwo dosłyszalne grzmoty. Lekko przestraszony szybko wyskoczyłem z wody czując na ciele nowe krople zimnej cieczy, tym razem spadające z nieba. Spojrzałem na blondyna, który złapał mnie za rękę i pociągnął w stronę naszych osiedli. Biegliśmy śmiejąc się  i przekrzykując nawzajem. Spocony i zmęczony pożegnałem się z Li tuż przed moim domem. 

Błyskawicznie znalazłem się w środku, dopiero teraz czując przeraźliwe zimno ogarniające całe moje ciało. Szybko wszedłem na górę. Zrzucając z siebie mokre rzeczy wgramoliłem się pod kołdrę. Okryłem się dokładnie ciągle czując przechodzące mnie dreszcze. Wzdrygnąłem się lekko na widok błyskawicy przeszywającej granatowe niebo tuż za oknem wychodzącym na północ. Zapowiadała się wspaniała noc.

*~~*~*~~*

Następnego dnia ledwo zwlokłem się z łóżka. Dreszcze i gorączka zdecydowanie opóźniały moje ruchy przez co znów nie wyrobiłem się do szkoły. Byłem chory, przez głupie wygłupy Li! Niestety musiałem też odpracować szlaban.  Lekcje zwykle ciekawe, dziś były dla mnie istna katorgą. Błagalnym spojrzeniem patrzyłem raz na jakiś czas na zegar ścienny wiszący tuż naprzeciwko mnie. Wskazówki przesuwały się w ślimaczym tempie doprowadzając mnie tym do szału. Byłem zły, zmęczony i smutny. Żadne pocieszne „tulaski” Liama nie mogły tutaj nic zdziałać. Chciałem po prostu skończyć ten dzień. Położyć się, zasnąć  i przespać cały piątek wraz z weekendem.

Wstałem ociężale na dźwięk dzwonka ogłaszającego koniec lekcji. Skierowałem się wraz z Li w stronę hali sportowej, którą dziś wraz z szatniami mieliśmy uprzątnąć. Blondyn jak zwykle odprowadził mnie pod same drzwi wejściowe. Dzisiaj jednak nie życzył mi powodzenia jak to zwykle miał w zwyczaju. Spojrzał na mnie pytającym wzrokiem widząc moje lekko zamglone spojrzenie. Delikatnie przyłożył lodowatą dłoń do mojego rozgrzanego czoła. Drgnął lekko kiedy poczuł gorąco bijące ode mnie na parę milimetrów.

  

- Niall? Stary, masz gorączkę, jesteś chory, idź do domu ! – wykrzyknął zdruzgotany moją postawą.

 - Nie mogę, musze odpracować ten szlaban – wychrypiałem przez chore gardło. Blondyn delikatnie objął moje szczupłe ramiona dłońmi poczym potrząsnął mną dosyć mocno. Zakręciło mi się w głowie przez tak mocne szturchnięcie.

 - Kurwa, Nialler, posprzątam za Ciebie! Wyglądasz jakbyś miał tu zaraz zejść, jadłeś coś w ogóle? – na myśl o chociażby kromce chleba moje ciało automatycznie przeszły niemiłe dreszcze. Zebrałem w sobie wszystkie siły i podniosłem na Niego zdecydowane spojrzenie.

 - Nie Li. Dam radę jest okej – stwierdziłem pewnie, jednocześnie lekko odpychając Payne’a i szybko wmaszerowując do sali chroniąc się tym samym przed kolejnymi narzekaniami blondyna. Odetchnąłem głęboko co zostało odebrane przez mój organizm kolejnymi zawrotami głowy. Lekko objąłem się ramionami czując przejmujące zimno ogarniające całe moje ciało. Mocno rozmasowywałem zmarzniętą skórę. 

Drgnąłem na dźwięk otwieranych drzwi. Woźny skierował swoje ciężkie kroki w moją stronę. Tuż za nim kroczył obojętny na wszystko Malik. Jak zwykle wyglądał świetnie. Szare zwężane spodnie, koszula z ¾ rękawem i postawiona grzywka. Ideał.

 - Wszystko w porządku Niall, dobrze się czujesz? – zapytał zmartwiony Joe*. Ocknąłem się przybierając na twarz coś na kształt uśmiechu co chyba nie wyszło mi zbyt dobrze, bo rzucił mi niedowierzające spojrzenie po czym westchnął głośno, następnie przydzielając nam dzisiejsze zadania. Zaczęliśmy od przeogromnej sali, na której uczniowie zazwyczaj pogrywali w siatkówkę. Wolno przesuwałem szczotką zamiatając coraz to nowsze śmieci i papierki. O ile ta praca nie była specjalnie męcząca o tyle sprzątanie zabrudzonych szatni było istną katorgą. Mimowolnie spojrzałem na Malika stojącego do mnie tyłem i ścierającego plamy po czerwonym napoju. Jego sylwetka, którą od przyjazdu tutaj tak cholernie uwielbiałem zaczęła się niebezpiecznie rozmazywać. Złapałem się za głowę czując mocne zawroty. Zatoczyłem się wpadając na drzwiczki niebieskiej szafki, którą chwilę wcześniej sprzątałem. Mocne trzaśnięcie zwróciło uwagę Malika, który najpierw zerknął a następnie odwrócił się lekko przerażony w moją stronę. Spuściłem głowę i zacisnąłem mocno powieki czując przejmujące pulsowanie w całej czaszce. Jakby stado koni pojedynczo gniotło każdą moją komórkę.

 - Niall? Wszystko w porządku? – rzucił niby od niechcenia Zayn. Kurwa. Jest jak najbardziej w porządku. Tak długo czekałem aż się do mnie odezwiesz pacanie. W tej chwili wbrew wszelkiemu bólowi, czułem się wyśmienicie. Lekko zadarłem głowę do góry, starając się nie patrzeć szatynowi w oczy.

 - Mhm, jest … - Obraz znów zaczął niebezpiecznie blednąć. Straciłem równowagę. Mocno zacisnąłem zęby czekając na upadek. Ostatnie co poczułem tuż przed totalnym odpłynięciem były silne ramiona Mulata zdecydowanie oplatające moje wątłe ciało. Poczułem zapach mięty, taki sam jak wtedy kiedy przyssał się do mnie na pamiętnym hamaku. Miłe wspomnienie….  

Zemdlałem.

*~~*~~~*~~~*~~~*~~~*~~~*~~~*~~~*~~~*~~~*~~~*~~*

Wiem szatan ze mnie, wstawiam z opóźnieniem i w dodatku krótki, bo tylko 1400 słów. Wybaczcie. Naprawdę postaram się ogarnąć coś dłuższego na następny raz + Jak widać pozostała perspektywa Nialla. Myślę, że Zayn’a wykorzystam w późniejszych rozdziałach.

Dziękuję za wszelkie wyświetlenia i opinie ! Naprawdę miło czytać niektóre komentarze J

Za wszelkie błędy (zwłaszcza interpunkcyjne) przepraszam !

Jeżeli chcesz być informowany podaj w komentarzu swój numer gg/ maila/ bloga.
Oczywiście proszę o wyrażanie swoich opinii !

Do następnego razu miśki ♥

Arbbuz